گل اشكم شبي وا مي شد اي كاش

همه دردم دوا مي شد اي كاش

به هركس قسمتي دادي خدايا

شهادت قسمت ما مي شد اي كاش

سلام آقا وبلاگت خيلي قشنگه چندبار ديگه هم سر زده بودم احسنت احسنت

قبلا قضيه آقاي ايليا را خوانده بودم چه قدر زيبا بود در يكي از مطالبم به وبلاگشان لينك داده بودم! خيلي بهشون حسوديم شد خوشا به حالش ! نظرات ديگران را هم خواندم ديدم همه احساس من را دارند:

سبکباران خراميدند و رفتند،مرا بيچاره ناميدندو رفتند،سواران لحظه اي تمکين نکردند،ترحم برمن مسکين نکردند،سواران از سر نعشم گذشتند،فغانها کردم اما برنگشتند،اسيرو زخمي و بي دست و پامن ،رفيقان اين چه سودا بود بامن؟،جوانمردان جوانمردي کجا رفت؟،مرا اين پشت مگذاريد بي تاب،گناهم چيست پايم بود درخواب؟اگر دير آمدم مجروح بودم،اسيرقبض و بست روح بودم،درباغ شهادت را نبنديد ،به ما بيچارگان زان سو نخنديد،رفيقانم دعا کردند و رفتند ، مرازخمي رها کردند و رفتند،رها کردند در زندان بمانم،دعا کردند سرگردان بمانم،شهادت نردبان آسمان بود،شهادت آسمان را نردبان بود،چرا برداشتند اين نردبان را؟ چرا بستند راه آسمان را؟،چرا برداشتند اين نردبان را؟ چرا بستند راه آسمان را؟،چرا برداشتند اين نردبان را؟ چرا بستند راه آسمان را؟

چه اسم قشنگي انتخاب كردي ارميا معمر ياد داستان ارميا افتادم غرورند اينجا .....
پاي بگذار به ياد ياران ! با وضو باش که ابر با نفس هاي شقايق برپاست !
بي غروند اينجا...گرچه از يار نباشد اثري ! و به جز ياد ندارم خطي
ليک فرهنگ شهادت با ماست

انشالله در اولين فرصت به وبلاگتان لينك مي دهم