انّا لله و انّا اليه الراجعون .

شمس الحرار؛

تابوت خالي او ؛

بر روي دستها بود

چون زورقي بر امواج

_بي ناخدا_ رها بود

خورشيد گريه ميکرد

نورش نوازش آب

بر روي سوگواران

گوئي که باز مي ريخت

بر جاي هرم آتش ، سيل نجيب باران

چشمم به جستجويش

تا انتهاي دريا ، تا مرز ناکجا بود

پروانه ي غريبي در باغ لحظه ها بود

طوفان گريه ، سنگين

بر صخره هاي دنيا ، مي خورد و باز مي گشت

قلبم پرنده اي سرخ

در بُهت وسعت آب

پژواک ضربه هايش

تا عمق جنگل سوگ

بانگ عزا ، عزا بود

زورق رها به دريا

_دريائي از شقايق_

وين بيکران عاشق

همرنگ شب ، شب درد