« سیبی که می رسد، حکما خودش می افتد. یا بادی می اندازدش، یا کسی درخت را تکان می دهد، یا... این ها اصل نیستند. اصل سیب رسیده است که حکما خودش می افتد... سیب کال است که به ضرب و زور حکیم و مرض و ناخوشی و زیر اتول رفتن، باید چیدش. خب سیبی هم که می افتد، روی زمین زخمی می شود دیگر! البت حکما اگر سالم می ماند، به تر بود، ولی خریدار، سخت طالب بوده، همین جوری زخمی هم خریده. اون سیبا متاعی هستندها... یاعلی مددی! » (من او / رضا امیرخانی)

   همه عالم میدونن ما امسال عید نداریم. یعنی دو، سه، سالی هست که مزه عید رو نچشیدیم. و حداقل تا دو سال دیگه هم عید نوروز نداریم. البت اگر تا اون موقع عمرمون به دنیا باشه!
   به همین خاطر نه پارسال چهارشنبه سوری گرفتیم نه سال قبلش. ولی امسال دلمون لک زده بود برای یه چهارشنبه سوری مشدی. ما توی چهارشنبه سوریمون سیگارت و نارنجک و دینامیت و منور و هفت ترقه و پروانه و سفینه و سوسکی و... از این جنگولک بازیا نداریم. مرد و مردونه آتیش درست می کنیم میریم تو آتیش! داستان سیاوش رو خوندید؟ ... آره! مثل همون!

   امسال دلمون لک زده بود برای یه چهارشنبه سوری مشدی. امسال زیر یه درخت آتیش درست کردیم. همه می گفتن بالای درخت آتیش گرفت. ولی اشتباه میکنن پایین درخت آتیش گرفته بود. چون سیبایی که رسیده بودن با یه تکون کوچولو طبق قانون جاذبه افتادن پایین و سوختن. بعدش طبق همون قانون جاذبه ی عاشق و معشوقی رفتن بالا و سوزوندن! چی رو سوزوندن!؟ معلومه دیگه! دل ما رو سوزوندن! اما سیبایی که کال بودن فقط حرارت آتیشو حس کردن. بعضیا هم اصلا سیب نبودن. شاخه ی درخت بودن به خاطر همین موندن تا بقیه سیبا یه تکیه گاهی داشته باشن. ولی آتیش دل همه رو سوزوند! هم دل سیبای اون درخت رو هم سیبای درختای دیگه رو! ولی خود درخت سالم موند. آخه درختش هیکلی بود. قوی و تنومند! پر میوه! سایش هم سنگین نبود!

   منو باش اونجایی که سوخت اصلا درخت نبود که! یه خیمه ی بزرگ بود! خیییییییلی بزرگ! دور تا دورش هم پر خار بود. بزار ببینم! نه! دور تا دورش خاری نبود! آخه شب قبل یه نفر همه ی خارای اطراف رو کنده بود. خیمه ش هم خیلی بزرگ نبود؛ کوچیک بود. فوق فوقش رو هم دیگه حساب کنی شاید ده دوازده تا زن و بچه حالا کمتر و بیشتر توش بودن. نمیدونم.... تاریخ ننوشته چند نفر تو خیمه بودن. شاید چشاش کور بوده! شایدم نخواسته بنویسه! شاید داشته آتیش رو میدیده. ولی اینو نوشت؛ اینو دید که، یه دختر سه ساله یا بزرگتر؛ چه میدونم!؟ یه دختر معصوم ... از خیمه دوید بیرون. آتیش پر چادرش رو گرفته بود. شاید هم به خاطر همون آتیش بود که تاریخ اون دختر رو دید.

اون روز ولی چهارشنبه سوری نبود. شب عید بود. بعدش هم شب یلدا.

« ما رأیتُ اِلا جَمیلاً »

* * *

آخر دیدی حاجتمو ازت گرفتم!؟!؟!؟
میون خیمه ی غمت آتش گرفتم!؟

کشته شدگان حادثه مسجد ارک میهمان امام حسین (ع) هستند.

مقام معظم رهبری

* * *

   همه جا را آتش گرفته بود. چند لحظه بعد جز اندکی خاکستر هیچ نبود.... دود و خون ... آتش مثل آب بود، مثل آب دریا، وقتی که نقش های ماسه ای کودکی را بی رحمانه در خود فرو می کشد. دیگر آمبولانسهای حمل مجروحین و شهدا در خیابانهای پر نیرنگ شهر گمشده بودند.

   خودش را به خواب زده بود. تو I.C.U گذاشته بودنش. چشماش بسته بود، اما مطمئنا نخوابیده بود. لبخندی چهره حمید را پوشانده بود. شاید این تفسیر آخرین نگاه بهت آلود اطرافیان بود.

آی شهدا! چرا همیشه تک خوری میکنید؟ مگه ما دل نداریم؟

   نه نداریم! اگر داشتیم که الان اینجا نبودیم. سید حمید کجا و ما کجا!؟ اونا مرد بودن. بزرگ بودن! البته من هم بزرگ(!) میشم…

آخـر یـه روز حـاجـتـمو ازت می گیرم
میام تو بین الحرمین برات می میرم

* * *

اهل دلی می گفت گریه بر امام حسین علیه السلام دل حضرت زهرا سلام الله علیها رو شاد میکنه و هر موقع گریه کننده ی اباعبدالله از دنیا میره حضرت صدیقه سلام الله علیها واسش گریه میکنه! ... خیلی ها! نه!؟

خوش به حالشون که با یا حسین یا حسین گفتن بین دو نماز به ملکوت اعلی رفتند!

* * *

پی نوشت:

مثل همیشه حال نامه لوتی خوندن داره. اینبار هم از جسارت هایی که به شهدا کردن (تو دانشگاهشون) گفته. «خدا صبرمان دهد!» حتما بخونیدش.

* * *

حرف آخر:

در مـاه صـفـر شـادی نـوروز حـــرام است
این واجب محض است که تشکیک ندارد

ماهی که در آن عمه سادات اسیر است
مـهـمـانـی و شـیـریـنـی و تـبـریـک نـدارد

حیدر مدد