دوبـــــاره ولـــــولــــــه افـــــتـــــاده در ولایــــــت دل!
دوبـــــاره مـی‌چـــکـــد از خـــامــه‌ام حکایــــــت دل!
ولایــــــت دل، از ایـــن شـــــوربــــــاز، آبــــــاد است
بـه لــطــف حـضـرت مــعــشـــــوق، رازآبــــــاد است
دمـــیـــده صـــــبـــح‌گـــه دولـــت دلـــــم امـــشـــب
بـبـیـن به مـرتـبـه‌ی عــشـــــق نــائــلــم امـــشـــب
سـپـــرده‌ام دل خــود را بــه دل‌بــری کــه مــپــرس!
گـرفـته دســـــــت مـــرا ذرّه پـَــروری کــه مــپــرس!
به عـشـــق اوسـت که این‌گونه می‌سُرایـم مـسـت
به عـشـــق اوسـت که دسـت مرا گرفـته به دسـت
به عـشـــق اوسـت که بـی‌تـــاب در تــب و تـــابـــم
به عـشـــق اوسـت که امـشب نـمـی‌برد خـــوابـــم
به عـشـــق اوسـت که بـیـگـــانه از خـودم امــشـب
به عـشـــق اوسـت که دیـــوانه‌تـر شــدم امــشـب!
به عـشـــق اوسـت که حــیـرانِ شَـطـَح و طـامــاتـم
به عـشـــق اوسـت که مـَـــــــــحــو تـجــلّــی ذاتــم
به عـشـــق اوسـت که ســـامـان نــمی‌پـذیرم مـــن
به عـشـــق اوسـت که در دام دل اسـیـــــــرم مـــن
به عـشـــق اوسـت که انـــدیـــشــه را رهـــا کــردم
حــســـاب خــویـــشــتـن از دیـــگـــران جـــدا کــردم
حَذر نـمی‌کنم از عـــشـــق و رنـــدی و مــســـتـــی
جز این ســـه چیـست مگر دستـمـایـه‌ی هسـتـی؟
گـــذشـتـه کـــــار مـــــن از احـتـیـــاط و ترسـیــــدن
«مـنــم که شُـهـره‌ی شَـهـرم به عـشـــق ورزیـدن»
گـــذشـتـه‌ام از انـــدیــشـه‌ی جَـحـیـم و بــهــشــت
«نـگـــار مــن که به مکتب نـرفت و خـط نـنوشـت!»
اگـــرچـه قــاصـــرم از شـــــرح حـُــسـن دلـــجـویـت
اگـــرچـه تـــــــاب ز مـــن بـُـــرده تـــــــابـش رویـــت
اگـــرچـه نـــــــام تـــــــو در مـثـنـوی نــمـی‌گــُـنـجـد
نـَـمـی ز جـــــــام تــــــو در مـثـنـوی نــمـی‌گــُـنـجـد
حـدیـث حُـسـن تـو را بس نـــــمـی‌کـنـم ای دوست
تـو را مـقــایـسـه بـا کـس نـــــمـی‌کـنـم ای دوست
حدیث حُسن تـو در سیـــــنه‌ام نـــهـــان تا چـــــند؟
حدیث مـســـتـی دیــــریـــنه‌ام نـــهـــان تا چـــــند؟
به نـــــــام حضرت تـــــو مُـــهر این سکوت شکست
بـه نــــــــــام حـــضـــرت تـــــــو مـُـــــهر ایـــن سـکـــــوت شـکـست
عــــــــــلـــــی اسـت آن‌که مـــرا ایـــن پــــیـــالـــه داده به دســت
عـــــلــی است سلسله‌جنبان عشـــــق در عـــالـم
عـــــلــی است اول و پـــایـــان عشـــــق در عـــالـم
عـــــلــی است ســـاقی می‌خانه‌ی سُلوک و شُهود
عـــــلــی است بـــاعـث ایـن دستـــگـاه بـود و نـبـود
عـــــلــی است جلوه‌ی حـــــــق در زمینه‌ی هستی
عـــــلــی است بـاده جـوشـان و حـضــرت مـَـسـتـی
کنون که توبه تزویر را شکستم من
...
کنون کــه تـــوبــه‌ی تــزویـــر را شــکــســتــم مـــن
قــــــــــســـــــم بــــــه وَحــــــــــدت واحـِــــــــــــــد
عـــــــــــــــــــلـــــی‌پـــــــرســـــتـــــم مــــــــن
عـــلـی‌پـرسـتـی مـن شـــرک نیـــــست ای زاهـــد!
بـــدان! یـــقـیـــــن مـرا مـرتـضـی است خـود شاهد
مگر جداست علی از خدا؟
مــگـر جـُــداااســـت عـلـــــی از خدا؟ ... مـَــعـاذ الله!
مــگـر جـُــداااســـت یـــقـیــــن از وِلا؟ ... مـَــعـاذ الله!
علی است با حَـق و حَـق با علی است، گوش کنید
پـیــــاپـی از خـُـمـش اسـرار فـِـیــــض، نـوش کـنـیـد
عـــلـــی‌شـدن نـه بـه نــام است و جــامه و سیمــا
عـــلـــی‌شـدن نـه بـه انـگـشـتـر اسـت و تـیـغ و رَدا
عـــلـــی‌شـدن نـه بـه خـیــــبـرگـشودن است و غـزا
عـــلـــی‌شـدن نـه بـه فـقـه است و جــایــگـاه قـضـا
مـیـــان خـِـیــــل خـلایـق چـرا عـلــــی تـنــهـاسـت؟
مـیـــــــااااااان خِـیییییل خـلااااایـییق چـرااااااا «عـــــــلـییییییی» تـنـهـاسـت؟؟؟؟؟؟؟
«هــــــــــزار نــکـتـه بـاریـک‌تـر ز مــو ایـن‌جــاسـت!»
نـــه هـر مـجـســــمـه‌ســازی پــیـمـــــبـری دانـــد!
«نـــه هـرکـه چــهـره بـرافـروخـت دل‌بـــری دانـــد»
سـپـــرده‌ام دل خــود را بــه دل‌بــری کــه مــپــرس!
گـرفـته دســـــــت مـــرا ذرّه پـَــروری کــه مــپــرس!
بـــــدان کــه دل‌بــــرم از راه، مـــــی‌رســد امــشـب
«یـــــگـانه رهـبــــرم» از راه، مـــــی‌رســد امــشـب
«رسـیـــد مـُــژده که ایـّــــام غــم نــخــواهــد مـاند»
«عـــــلـی‌پـرسـت» دگـر مـُــتـهــم نــخــواهــد مـاند!
شـــــب ولادت مـــــــولاست، نـغــمـه ســـــازکـنـیـد
«مـُـعـــاشـران گـِـره از زُلـــــف یـــــــار بـــــازکـنـیـد»
شعر از: ابراهیم اسماعیلی اراضی
* * *
میلاد شش ماهه‌ی دشت کربلا، شیر پسر خانم رباب(سلام‌الله‌علیها)، آخرین سرباز حضرت حسین ابن علی(علیه‌السلام)، باب الحوائج حضرت علی‌اصغر(علیه‌السلام) بر همگان مبارک‌باد!
« فتبارک الله احسن الخالقین »
* * *
حرف آخر:
قال مولانا امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام:
«کـُـنّْتُ وَلیاً وَ آدَم بَیْنَ الْماءَ و الطّین.»
«من ولی خدا بودم، هنگامی که آدم هنوز میان آب و گِل بود.»
حیدر مدد
